نیروی هسته ای قوی

نیروی هسته‌ای قوی، یکی از چهار نیروی پایه در فیزیک است، که نقش آن پایدار و با‌هم‌نگه‌داشتن، کوارک‌ها و ذرات تشکیل شده از آن‌ها (مانند نوترون‌ها و پروتون‌ها) در هسته اتم‌ها است. به این معنی که نیروی هسته‌ای نیز نام‌گذاری می‌شود. این نیرو به همین خاطر، از نیروی الکترومغناطیسی بسیار قوی‌تر است و می‌تواند هسته اتم‌ها را، با وجود نیروی دافعه بین پروتون‌های آن (با بار الکتریکی مثبت) پایدار نگه دارد.

همانند نیروی الکترومغناطیسی و نیروی هسته‌ای ضعیف، این نیرو نیز توسط تبادل بوزون‌ها انجام می‌گیرد (یا توجیه می‌شود) که در اینجا، ذّره تبادل شده گلوون نام دارد. گلوون‌ها از ۸ نوع مختلف هستند که دارای بار رنگی می‌باشند و آن را بین کوارک‌ها انتقال می‌دهند.

برهم‌کنش یا نیروی قوی با ارایه بر‌هم‌کنش میان کوارک‌ها و گلوان‌ها درک شده است و جزییات با نظریه کرومودینامیک کوانتومی(QCD)توصیف می‌شود. این نیروی بنیادی عامل اتحاد ذرات در هسته اتم‌هاست، واسطه انتقال این نیرو گلوان‌ها (نوعی بوزون) هستند که با عمل بروی کوارک‌ها، پادکوارک‌ها و بین گلوان‌هاانجام می‌گیرد.

نیروی قوی فقط روی ذرات بنیادی اثر می‌کند، با این حال اثر بین هادرون‌ها به نیروی هسته‌ای مشاهده می‌شود (بهترین مثال برای فهم نیروی که بین گلوان‌ها اثر می‌کند هسته‌ها است ) در این‌جا نیروی هسته‌ای قوی بطور غیر مسقیم عمل می‌کند، در انتقال گلوان‌های که قسمتی از آن با piهای.